07. Ocena: Las tontas no van al cielo

Oceniany blog: Las-tontas-no-van-al-cielo

Oceniająca: Luna

Pierwsze wrażenie:

Adres nic mi nie mówi, jedynie, że pochodzi z języka, którego nie znam. Po wpisaniu w wyszukiwarkę okazało się, że jest to tytuł jakiegoś meksykańskiego serialu Idiotki nie idą do nieba. W wersji polskiej jest ciekawszy, bo przynajmniej wiem, co oznacza. W oryginale nie jestem go w stanie zapamiętać i jest stanowczo za długi.

Podoba mi się cytat na belce, ale nie jest Twojego autorstwa, dlatego powinien zostać wstawiony w cudzysłów i opatrzony autorem: Paulla lub Paula Ignasiak.

Na pierwszy rzut oka, po wejściu, blog mi się podoba.

2/5

Grafika:

Czyli tzw. śmietnik rządzi. Ale zacznę od szablonu. Jak pisałam wyżej, podoba mi się, mimo że jest dość minimalistyczny i poza jednym zdjęciem nic więcej na nim nie ma. Dobrze, że zdjęcie jest dobrej jakości i wszystko wyraźnie widać. Trochę gorzej z tymi pomazanymi bokami, ale widzę, że to ciągnie się także dalej, więc niech będzie.

Jednak tego czegoś, co ciągnie się kilometrem po prawej, nie daruję. Archiwum do wyrzucenia, masz spis treści, więc tylko zawadza, to samo z translatorem. Wszystkie akcje i linki do kolejnej strony, w końcu masz do góry miejsce. Tam będzie można je porządnie posegregować, bo teraz znalezienie czegokolwiek granicy z cudem. O mnie też do wyrzucenia, ten opis nic o Tobie nie mówi, a jeżeli ktoś chce wejść w Twój profil może kliknąć na link pod postem. Jeżeli zależy Ci na własnym opisie, polecam osobną stronę. W powiadomieniach obrazek do usunięcia, tylko niepotrzebnie wydłuża kolumnę. Akcję czytam – komentuję najlepiej przenieść pod post, tam nie utonie w nadmiarze wszystkiego.

Proponuję taką kolejność tego, co zostanie (wtedy wszystko będzie czytelne, każdy znajdzie, co go interesuje i nic nie utonie); od góry: statystyka, powiadomienia, sonda, facebook (jeżeli już musi być) i obserwatorzy. W dwóch ostatnich kolejność dowolna.

Do usunięcia także wszystkie kropki w tytułach ramek i stron, gdyż jest to błąd.

4,5/10

Treść:

Format: rozmiar i wielkość czcionki są dobre, łatwo można czytać opowiadanie na blogu. Tekst jest wyjustowany i schludnie się prezentuje. Mam tylko dwie uwagi. Jedna odnośnie akapitów. Dobrze, że są wstawiane za pomocą klawisza tab, jednak robisz to jedynie przed dialogami, przed normalnym tekstem także się je stawia. Radziłabym także zmniejszyć ich wielkość do 0, 75 lub 1. Przy tak wąskim polu tekstowym duże wcięcia nie prezentują się najlepiej. Druga sprawa, to przy dialogach, po myślnikach także stawia się spację. Dużo lepiej się to prezentuje i nie wygląda, jakby było przyklejone.

Nie widzę potrzeby podkreślania w tekście zdania, które jest tytułem rozdziału, wygląda to niechlujnie i nic nie wnosi. Czytelnik to zauważy, a jak nie to domyśli się, że to zdanie jest w tekście lub ma z nim związek.

3,5/5

Kreacja świata: nie wiem, co mam napisać w tym punkcie. W rozdziale piątym, czytając od początku, dowiedziałam się, że akcja rozgrywa się w Chicago. Bohaterowie zazwyczaj przebywają w ogromnym domu, czasem zdarza się im wyjść na zewnątrz, epizodycznie pojawiła się także izba przyjęć.

Nie potrafisz wprowadzić w swój świat. Jeżeli poskładam drobne urywki pojedynczych zdań, mogę zrekonstruować widmo tego domu, ale nadal pozostaje wiele niewyjaśnionych kwestii i nie wiem, czy miałaś na myśli to, czy zupełnie coś innego. Nie wiem, na jakiej ulicy się znajduje (w sensie otoczenia), w jakiej części miasta. Co inni o nim sądzą? Co bohaterowie sądzą o świecie, w którym żyją?

W jakich latach rozgrywa się akcja? Współczesnych? A może to przeszłość lub niedaleka przyszłość?

Chłopacy ponoć mają swój zespół. Czytając, nie czułam tego muzycznego klimatu. Jedna gitara to za mało. Skoro są takimi bałaganiarzami, to dlaczego po domu nie były rozrzucone nuty, teksty piosenek i inne tego typu przedmioty.

1,5/10

Fabuła: oklepana i nierealna, z naciskiem tylko na jeden wątek. Prolog rozpoczął się jeszcze ciekawie, lecz z kolejnymi rozdziałami było coraz gorzej. Pomimo że zakończenie już jest jasne, chyba że masz zamiar zaskoczyć, ale nie spodziewam się tego, to nie mam ochoty czekać na nie. W najróżniejszych książkach można z łatwością wywnioskować, jak się zakończą, ale czyta się je, bo środek jest fascynujący i zaskakujący. U Ciebie nie ma tego środka, jest on płytki.

Dziewczyna ucieka z sierocińca i znajduje pracę jako sprzątaczka w domu, w którym mieszka pięciu facetów tworzących zespół. Ogólny zarys jest dobry, wykonanie nie. Główni bohaterowie są sobą zafascynowani od pierwszego wejrzenia, bo kto by nie kochał oczu Chrisa. Oboje za szybko zwierzają się sobie ze wszystkiego. Wybacz, ale ja obcej, nieznanej osobie bym tego nie powiedziała. Chłopak ufa każdemu jej słowu i nawet mu do głowy nie przyjdzie, że może kłamać w sprawie swojego pochodzenia, powodów, by przyjąć tę pracę lub w sprawie bycia fanką. Dodatkowo nie rozumiem wzburzenia Eveline. Po dwudziestu czterech godzinach nikt nie zmieni o kimś zdania i ona nadal pozostaje jedynie sprzątaczką. Więc jej oburzenie i strojenie fochów jest nie na miejscu. Za pracę jej płacą, nie za uczucia.

Po jednym dniu nie mogła ich polubić, bo ich nie znała, szczególnie, że wszyscy zachowują się tak samo. Nawet ja po siedmiu rozdziałach nie jestem w stanie tego powiedzieć o Twoich bohaterach.

Akcja z lekarzem, pomijając, że chaotyczna, nie była wcale zabawna. Wszyscy bohaterowie zachowywali się jak idioci i małe dzieci. Strzelmy sobie focha, a co tam. I skoro musiała wyjść z kulami, to dziwne, że tak daleko zaszła o własnych siłach i jeszcze postanowiła uciec z poczekalni, a silny facet nie był w stanie jej powstrzymać. Jakby było mało, kule następnego ranka znikają i wszyscy, łącznie z poszkodowaną, zapominają o całej sprawie z nogą.

Wyjazd do Niemiec zapowiada się ciekawie, chyba że będzie przedstawiony tak słabo jak reszta. Jednak skoro ma odbyć się za kilka dni, to dlaczego teraz nie mogą powiedzieć jej o szczegółach? W ciemno zgadzają się na takie rzeczy jedynie puste idiotki.

Rada: rozwijaj i twórz wątki poboczne. Sam główny może się czytelnikowi łatwo przejeść. Pomyśl zanim coś napiszesz.

3/10

Bohaterowie: tu też nie wiem, co mam napisać, wiec scharakteryzuję każdego z osobna.

Eveline – gospodyni idealna i jedyna postać, o której coś wiem, z wyjątkiem wyglądu, jednak ona także jest płytka. Gadatliwa, potrafi zajść za skórę, drażliwa, wszystko musi być po jej myśli, bo inaczej strzela focha i robi innym na złość jak mała dziewczynka. Ufa ludziom do tego stopnia, że po kilku minutach rozmowy jest w stanie zwierzyć się z całego swojego życiorysu i zamieszkać w domu z pięcioma nieznanymi facetami. Najlepsze, że po wyglądzie jest w stanie stwierdzić czy ktoś jest uczciwym człowiekiem, czy nie. Ciekawa zdolność. Niby została porzucona, wychowana w sierocińcu i uciekła stamtąd, jednak jej zachowanie na to nie wskazuje.

Chris – tu przynajmniej wiem jak facet wygląda, ale z charakterem gorzej. W jednym z rozdziałów pojawiają się jego dylematy emocjonalne, jednak na tym koniec. Z wyjątkiem tego, że jest złośliwy (jak każdy u Ciebie), niezmiernie głupi i lubi postawić na swoim, nic więcej nie mogę o nim powiedzieć.

Daniel, Izzy, Carl, Vincent, Cameron – powinno być ich czterech (co wywnioskowałam dopiero w okolicy czwartego rozdziału), pewnie Izzy to pseudonim któregoś albo może Carl jest zdrobnieniem od Camerona? Nie wiem, a po siedmiu rozdziałach powinnam, szczególnie, że pojawiają się oni już w pierwszym. Jeden z nich jest brunetem, inny ma dredy, a Cameron był adoptowany. Na tym kończą się wszelkie informacje o nich. Wszyscy są papierowi i nie mają charakteru. Nie potrafię wymienić nawet po jednej cesze do każdego z nich. Robią jedynie za tło, by Chris nie mieszkał sam i by miał kto z nim rozmawiać. Menadżer Mark także zalicza się do tej grupy.

Przed rozpoczęciem pisania powinnaś każdemu z nich przypisać z trzy wady i zalety i trzymać się ich, dodatkowo powiedzieć cokolwiek o nich, bo ciągłe użeranie się Eveline i Chrisa robi się nudne.

1,5/10

Styl: jednym słowem chaotyczny, co powoduje nadmiar dialogów i całkowity brak opisów postaci, miejsc, uczuć (chociażby w kilku zdaniach). Pierwszy porządny opis sytuacji znalazłam w rozdziale czwartym, myślałam, że później będzie lepiej, ale pomyliłam się i to dialogi królują niepodzielnie. I wbrew temu, co powiedziała Eveline w pierwszym rozdziale, one są suche. One są ważne, ale nie aż tak, szczególnie, że czasem nie wiadomo kto co mówi w przypadku czwórki chłopaków. Chyba że podasz imię, lecz zazwyczaj jest to wyrażenie jeden z nich lub kolejny.

Masz ubogie słownictwo, nadużywasz słowa no, które spokojnie w dziewięćdziesięciu pięciu procentach można usunąć. Gdyby to jedna postać miała taki styl mówienia, to bym zrozumiała, byłaby to jej cecha charakterystyczna, ale nie wszyscy. Zbyt często używasz zaimków osobowych: moje, jego itp., gdy relacjonuje Eveline. Dochodzi do tego jeszcze słownictwo podwórkowe. Czasem może się ono pojawić, ale nie za często i niestety w Ameryce nasze poleskie Sorry, to nic innego jak przepraszam.

Rada: Staraj się dodawać opisy np. pogody, wyglądu postaci, pomieszczeń, przedmiotów. Czasem wystarczy opisać coś w góra pięciu zdaniach, ale to i tak ubarwia tekst. I przede wszystkim ograniczaj dialogi.

2/10

Logika: W rozdziale pierwszym Eveline wychodzi z domu niezauważona przez piątkę chłopaków. Gdy Chris dochodzi do wniosku, że jej nie ma, udaje się do swojego pokoju, by chwilę podumać, ale już wie, że chce ją znaleźć. To nie mógł od razu za nią pobiec? Z tą nogą daleko nie odeszła, a jak ulica była długa, to może jeszcze by ją widział.

Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie jest to program polski i raczej Amerykanie o nim nie wiedzą, nawet Ci, którzy po urodzeniu zostali porzuceni przez matkę Polkę.

3/5

Poprawność językowa

Zastanawiam się, czy to jest kpina z czytelnika. Gdybym wypisała wszystkie błędy, to musiałabym przepisać tutaj cały tekst, bo znalazło się w nim wszystko: ortograficzne, interpunkcyjne, zła konstrukcja dialogów, gramatyczne, stylistyczne. Zastanawiam się, czy wiesz co to jest przecinek? W nowszych rozdziałach pojawiał się przed każdym co i sporadycznie przed że, który, a. Gdyby nie było go nigdzie, to jeszcze teoretycznie mogłabym uwierzyć, że nie masz pojęcia o interpunkcji i nic się w szkole nie nauczyłaś, ale przez to, że czasem się pojawia wnioskuję, że nie obchodzi Cię poprawność Twoich rozdziałów. Radziłabym przeczytać je chociażby raz przed publikacją, wtedy na pewno części błędów by nie było. I obowiązkowo radzę poczytać o zasadach interpunkcji. Chociażby na początek tutaj (link). Przyswoić sobie i stosować to, co jest tam napisane.

Błędy wypisałam tylko z pięciu rozdziałów. Na więcej nie miałam siły i cały czas są to te same błędy.

Prolog. – bez kropki

Zacznę od źle konstruowanych dialogów. Od prologu do końca nie ma w tej kwestii żadnej poprawy, dlatego piszę tylko raz, przytaczając kilka przykładów, bo musiałabym poprawiać cały tekst.

-To mój miś. – powtórzyła raz jeszcze. – To mój miś – powtórzyła raz jeszcze.

-Dobry wieczór ja w sprawie ogłoszenia. – odpowiedziałam. – Dobry wieczór, ja w sprawie ogłoszenia – odpowiedziałam.

-To coś dla mnie. – pomyślałam i zadzwoniłam pod wskazany numer. – To coś dla mnie – pomyślałam i zadzwoniłam pod wskazany numer.

Gdy w dialogach po wypowiedzi bohatera pojawiają się takie słowa jak: „powiedzieć”, „zapytać” etc., to nie stawia się kropki. Ta sama zasada dotyczy myślenia.

-Chodź Christopher bo nigdy tu nie będzie spokoju. – kobieta podeszła do chłopca, który się śmiał z brata. – Chodź, Christopher, bo nigdy tu nie będzie spokoju. – Kobieta podeszła do chłopca, który się śmiał z brata.

-Halo nieznajoma mówię do ciebie. – machał mi swoją ręką przed twarzą, a ja się ocknęłam. – Halo, nieznajoma, mówię do ciebie. – Machał mi swoją ręką przed twarzą, a ja się ocknęłam.

W przypadku, gdy po wypowiedzi bohatera nie ma „powiedzieć” i innych synonimów, stawia się kropkę i zdanie po myślniku rozpoczyna z wielkiej litery.

Miała zaledwie pięć lat a i tak wiele już rozumiała. – przecinek

Wiedziała że kiedyś ktoś na pewno ją pokocha i zabierze do domu nazwie swoją córeczką, a ona po raz pierwszy powie słowo tak proste a zarazem tak piękne „mamo”. – przecinki; w przypadku „mamo” wystarczy albo cudzysłów, albo kursywa.

Nikt nie potrafił odgadnąć co taka mała istota, kryje w swoim wnętrzu. – odgadnąć, co taka mała istota kryje w swoim

-Ja też chce się pobawić. – powiedziała stojąca naprzeciwko niej dziewczynka. – chcę się pobawić – powiedziała

Eveline podeszła do niej i złapała za miśka wyrywając go jej. – przecinek

Usiadła na parapecie i popatrzyła w okno mając nadzieję, że ktoś przyjdzie i powie jej że to właśnie ona jest ich wymarzoną córeczką. – przecinki

Niech on da mi chwile spokoju, proszę! – prosił Bobby. – chwilę

-Chłopcy przestańcie. – powiedziała stanowczo kobieta. – Chłopcy, przestańcie – powiedziała

Blondyn wstał z ziemi wystawiając język bratu. – z ziemi, pokazując

-Mamo Chris znów zaczyna! – wrzasnął brunet. – przecinek

W bidulu byłam całe moje dzieciństwo, aż do 18 roku życia. – W bidulu spędziłam całe moje dzieciństwo, aż do osiemnastego roku życia.; wszystkie cyfry w opowiadaniu pisze się słownie

Nawet nie mam osiemnastu ponieważ z stamtąd uciekłam. – przecinek

Szłam ulicą która wydawała się taka inna niż zwykle. – przecinek

Kręciłam się bezcelowo po ulicach miasta mając nadzieję że jakiś szatański pomysł wpadnie mi do głowy. – miasta, mając nadzieję, że jakiś

Przechodząc koło wielkiego słupa z ogłoszeniami zauważyłam ogłoszenie. – Przechodząc obok wielkiego słupa, zauważyłam wiszące na nim ogłoszenie.

Rzodział 1: Nigdy nie byłam, nie będę i nie chce być waszą fanką! – rozdział, chcę

Serce waliło mi jak młot, osoba, z którą rozmawiałam nie całą minutę kazała mi przyjść pod adres, który mi podała. – niecałą

Spojrzał na mnie czekając aż coś powiem. – mnie, czekając, aż

Dom był ogromny, na dole od korytarza wprost było widać duże wejście do salonu, które było oświetlone. Kuchnia z jadalnią znajdowała się po prawej stronie, była ogromna urządzona skromnie, ale gustownie z przejściem do salonu. – przykładowo: Dom był ogromny. Na wprost korytarza dostrzegłam duże wejście do oświetlonego salonu. Sporej wielkości kuchnia z jadalnią znajdowała się po prawej stronie, urządzona skromnie, ale gustownie z przejściem do salonu. 

-Przepraszam jestem Chris. – podał mi rękę. – Przepraszam, jestem Chris – podał mi rękę.

Uśmiech na twarzy, seksowne dołki. – dołeczki

Ubrany w dobrym… - wyłączyłam się totalnie z rozmowy nie zważając na to, co chłopak do mnie mówi. Rozmowy, nie zważając; mówił

-Ale ja się tylko zapytałem jak masz na imię. – wyszczerzył swoje białe zęby. – przecinek, bez kropki

Ściany były pomalowane na jasno niebieski odcień a na nich wisiały fotografie oprawione w ramki. – jasnoniebieski odcień, a na

Telewizor na pół ściany i jak przystało na chłopaków podłączona do niej była konsoleta do gry. – do niego była konsola

-Nie dziękuje. – przecinek

Wykształcenie to podstawa u mnie z tym krucho. – przecinek

-Ej nie mów tak! – uśmiechnął się. – przecinek; wielka litera

-Mała przestań. – przecinek

-Nie znam go został adoptowany, a ja nie. – przecinek

– Więc mogę liczyć na tą pracę - tę

Tak zaczęła się moja długa rozmowa z blondynem. Był bardzo wsłuchany w rozmowę ze mną i nie była to taka sucha rozmowa, że tylko mówię i mówię a on przepuszcza to przez uszy. – mówię, a on puszcza to mimo uszu

-Pani Kate mówiła mi, że moja mama jest Polką, a mój brat zaraz został adoptowany gdyż ja od urodzenia chorowałam i nie wiadomo było czy przeżyje, dlatego zrezygnowali z adopcji bliźniaków. – przecinek; niewiadomo było, czy przeżyję

-Znaczy chodzi mi o to, że on też był w domu dziecka, tylko, że jego zaadoptowali. – poprawił się. – bez przecinka i kropki

-No to mu się poszczęściło – wydukałam. – przecinek

Otóż zapytałam się go czy mogę liczyć na pracę a sama nie mam się gdzie podziać, ponieważ uciekłam. – przecinki

-Eveline mogę ci w czymś pomóc? – przecinek

-Nie… znaczy tak. – sama nie widziałam jak mam mu o tym powiedzieć. – wielka litera; przecinek

Chłopaka zmieszało na  moje słowa. – Chłopak zmieszał się po moich słowach.

Popatrzył na mnie jak na jakąś przybłędę, która wykorzystuje sytuacje. – sytuację

A gdzie twoi towarzysze? – zapytałam zmieniając temat. – przecinek

-Wiesz, co lalusiu? – spojrzał na mnie a ja wstałam z sofy i spojrzałam w jego oczy. – Wiesz co, Lalusiu? – Spojrzał na mnie, a ja wstałam z sofy, spoglądając/patrząc mu prosto w oczy.

-No poczekaj! – przecinek, a najlepiej be „no”

Nie miałem tego na myśli! – złapał mnie za rękę przyciągając do siebie. – wielka litera, przecinek

-Nie dotykaj mnie! – warknęłam wyrywając się z jego uścisku. – przecinek

Żegnam. – dodałam na koniec naciskając klamkę, lecz ktoś mnie ubiegł i od zewnętrznej strony ktoś szarpnął drzwiami a ja upadłam na podłogę. – przecinki

-Chris żałuj, że cię nie było! – usłyszałam. – przecinek, wielka litera

-Nigdy nie byłam, nie będę i nie chce być waszą fanką! – odgryzłam się. – chcę, bez podkreślenia i kursywy

Żaden z nich nie potrafi nawet zainteresować się czy czasem nic mi się nie stało. Nikt się nie zapytał czy czasem nic mi nie jest i czy nic mnie nie boli. - Żaden z nich nie potrafił zainteresować się, czy czasem nic mi się nie stało, czy nic mnie nie boli.

Zaczęli sobie rozmawiać najnormalniej w świecie a ty dziewczyno sobie leż. – przecinek

Zebrałam się z podłogi mimo bólu i wyszłam znikając im z oczu. – przecinek

Jak najdalej od nich, już wole poszukać pracy gdzie indziej naprawdę. – wolę, przecinek

-Chłopaki gdzie ona jest? – spytał Chris rozglądając się po przedpokoju. – przecinki

-Spokojnie znajdziemy ją. – zapewnił go jeden. – Spokojnie, znajdziemy ją – zapewnił go jeden z nich.

Rozdział 3: A teraz wejdziemy tam jak dzicz i lekarz stwierdzi co mi jest. – przecinek; o dziwo, to samo zdanie w tekście napisane jest poprawnie

Rozdział 4: Dzień dobry księżniczko. – przecinek

Rozdział 5

Nie nakrzyczy na mnie, ponieważ mnie pochwalił za tą poranną pobudkę. – tę

Sama nie wiem, co chce mi powiedzieć, tacy ludzie znajdą byle powód tylko żeby się wyładować. – Nie wiedziałam, co chciał; przecinek

Eveline spokojnie nic się takiego złego nie stanie. – Eveline, spokojnie, nic złego się nie stanie.

Widać to z resztą po Lalusiu, który muszę to przyznać jest przystojniakiem o zniewalających oczach, w których mogłabym się zatracić. – zresztą; który, muszę to przyznać, jest

-Więc… - przerwałam tą dziwną ciszę, która panowała w pomieszczeniu. – tę

Chłopaki wyjeżdżają do Niemiec a ty razem z nimi. – przecinek

-Że, co? – wrzasnęłam. – Że co?! – wrzasnęłam.; jak ktoś wrzeszczy, to wypada wstawić wykrzyknik.

-O innej sprawie porozmawiamy będąc już na miejscu w Berlinie. – dodał. – przecinek

-No dobrze niech tak będzie. – uśmiechnęłam się mimowolnie. – przecinek, wielka litera

-Trasa koncertowa nam się zmieniła. – objaśnił. – No chyba, że trzymają cię tutaj jakieś poważne sprawy to nie musisz z nami wyjeżdżać. – Chyba że; sprawy, to

Oprócz tej jednej małej sprawy, która nie jest aż tak ważna to mogę jechać. – pomyślałam. – przecinek; bez kropki

Weszłam do swojego pokoju zamykając za sobą drzwi. – przecinek

Usiadłam na łóżku i zaczęłam się zastanawiać czy to dobry pomysł przecież i tak się w końcu dowiedzą, że uciekłam. – przecinek

Co ja wtedy zrobię tam. – Co ja wtedy tam zrobię?

Chyba, że wezmę sobie misia w teczkę i pójdę na wycieczkę. – chyba że; bez kursywy i podkreślenia

Podszedł do mnie siadając koło mnie. – przecinek

-Jeśli nie chcesz to nie musisz przyjmować oferty Marka. – zaczął. – przecinek, bez kropki

Zaczęliśmy na siebie patrzeć, aż poczułam jak po moich plecach przeszedł mnie dreszcz. – Zaczęliśmy na siebie patrzeć, aż poczułam, jak po plecach przeszedł dreszcz.

Nie wiem, kiedy ale spuściłam wzrok nie byłam w stanie patrzeć w jego oczy, które pokochałam. – wiem kiedy, ale; wzrok, nie byłam

Z resztą ja mam to samo. – zresztą

-Wyjazd mamy za kilka dni. – przerwał tą dziwną ciszę między nami wymyślając chyba najgłupszy początek w historii. – bez kropki; tę; przecinek

Znów zmiana tematu, muszę to przyznać zdziwiłam się. – przecinek

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć, a blondyn dalej czekał na moją odpowiedź. – powtórzenie

– Tylko daj mi pięć minut muszę się jakoś ogarnąć. – przecinek

Chłopak wyszedł z pokoju i poczekał na mnie na dole. Czekał koło drzwi. – Chłopak wyszedł z pokoju i poczekał na mnie na dole, koło drzwi wejściowych.

Dzisiaj już nie czuje tego, co kiedyś. – mówił. – czuję; bez kropki

-Nie ważne. – odwrócił się i zaczął iść w stronę domu. – nieważne; wielka litera

– Odpowiedz proszę. – przecinek

Jesteś przybity, w gronie kumpli tego nie okazujesz. Jesteś inny, wyluzowany zabawny nie widać, aby coś cię męczyło. – powtórzenie; wyluzowany, zabawny, nie widać

Nie znasz mnie na tyle, nie wiesz, jaki byłem a kim się stałem. – przecinek

-Ale, jaką pustkę odczuwasz? Z jakiego powodu? – Z jakiego powodu odczuwasz pustkę?; pustka to pustaka, nie ma różnych rodzajów

-Jestem sam a muzyka nie jest już dla mnie czymś najważniejszym. – przecinek

Laluś ma dość muzyki, ten sam laluś, który zawsze jest uśmiechnięty i miły dla wszystkich. Ten sam teraz stoi przede mną przybity i mówi mi, że nie wie, co ma zrobić, bo muzyka nie jest dla niego najważniejsza, że potrzebuje kogoś, z kim mógłby by być, kto go pokocha. – Laluś; Teraz stoi (z kontekstu wynika o kogo chodzi); mógłby być

Chyba nie zdaje sobie sprawy z tego ile osiągnął w życiu i ile osób chciałoby być na jego miejscu. Może jestem głupia, ale wolałabym być na jego miejscu, która tak naprawdę nie ma nic oprócz swojego gadulstwa i dogadywania na każdym kroku. – drugie zdanie jest pozbawione sensu i niegramatyczne. Przykładowa poprawka: Chyba nie zdaje sobie sprawy z tego, ile osiągnął w życiu, ile osób chciałoby być na jego miejscu. Może jestem głupia, ale wolałabym zamienić się z nim. Tak naprawdę nie ma nic oprócz swojego gadulstwa i dogadywania na każdym kroku.

Jeśli nie czujesz siły to wycofaj się. – nie masz sił, to

Nie oceniasz mówisz, co zauważyłaś, nie boisz się o tym mówić. – przecinek; powtórzenie

Uśmiechnął się łapiąc mnie pod ramie. – przecinek; ramię

Spojrzał mi w oczy a potem zaczął się śmiać. – przecinek

-Pan Żabcia Laluś przed państwem! – krzyknęłam a ludzie zaczęli się oglądać za siebie. – przecinek

-Tak to ja. – zaczęłam się śmiać. – przecinek; wielka litera

-Żabciu w innym życiu! – przecinek

-Ooo jeszcze, czego! – zaprotestowałam. O, jeszcze czego

Ja w ogóle jestem dla niego za fajna żebym była jego dziewczyną. – fajna, żeby być

Odrzuca mnie na samą myśl gdybym miała go pocałować. – przecinek

-To chodź idziemy do domu. – zaczęłam znów iść tak jak przystało na człowieka a nie wpół zgięta ze śmiechu. – Nie mogę Chris! - -Idziemy do domu. – Zaczęłam znów iść jak przystało na człowieka, a nie zgięta ze śmiechu. – Nie mogę, Chris!

Tak to prawda. – przecinek

-Oj no dobra. – machnęłam ręką. – przecinek; wielka litera

-Bo jak powiesz to ja ci włożę palce do ciepłej wody jak będziesz spał. – przecinki

-Obiecuje milczeć jak mysz kościelna. - powiedział. – Obiecuję być cicho jak mysz pod miotłą – powiedział; jak mysz kościelna, to można być biednym

Tajemnica moja i twoja. – pomyślałam idąc dalej już w milczeniu w stronę domu. – bez kropki, przecinek

Rozdział 6: Słodka zemsta? O tak! Jaka trucizna? Najboleśniejsza! Zaboli cię tam gdzie powinno. Gdzie? Prosto w serce! - przecinek

Rozeszliśmy się na korytarzy, każdy do swojego pokoju. Korytarzu; każdy poszedł/udał się do swojego

-Polecam się na przyszłość. – uśmiechnął się i poczekał aż wejdę do pokoju. – wielka litera; przecinek

Blondyn ściągnął zegarek z ręki kładąc go na komodzie. – przecinek

Nie odezwał się do nich ani jednym słowem, a ci dalej wpatrywali się w niego jak w obrazek nie odrywając oczu. – przecinek

-No, co do cholery! – powiedział wkurzony. – No co, do cholery

Westchnął. [enter] -Czas na spowiedź. – westchnął. – w jedym miejscu wykasować

-Jest ładna, lecz nie wiąże z nią żadnej przyszłości. – wiążę

-To, dlaczego ona jedzie z nami do Niemiec? Przecież jest sprzątaczką tam znajdziemy inną. – bez przecinka, przecinek

-Gdzie znajdziemy drugą taką, a po drugie wiesz, co postanowił Mark, długo nią nie pobędzie. – mówił. – powtórzenie

No i wybaczcie, ale chce się już położyć, a wy już chyba wszystko wiecie. – spławił ich. – chcę; bez kropki

-Dobra także dobrze jest wiedzieć, że nic do niej nie czujesz. – dobrze jest wiedzieć

Ktoś nacisnął klamkę a ja szybkim krokiem zbiegłam ze schodów na dół. – przecinek; bez końcówki, w końcu zbiec do góry nie można

Lalusiu no to znalazłeś sobie nowego wroga numer jeden. – przecinek

Jeszcze pożałujesz wszystkiego a najbardziej tych wszystkich słów, które dzisiaj wypowiedziałeś na mój temat. – przecinek

No to ja Ci pomogę zrzucić tą maskę z twojej parszywej mordy. – ci; tę

Tą całą fałszywość. – tę

Zaboli cię tam gdzie powinno. – przecinek; bez kursywy i podkreślenia

Okazało się, że jedyną osobę, jaką darze sympatią ma mnie za nic i po prostu jestem tylko sprzątaczką nikim więcej. – jedyna osoba, którą darzę

Nie miałam siły nawet żeby wstać. – przecinek

Nie usłyszałam pukania do drzwi i gdy ktoś mnie szturchnął otworzyłam oczy. – przecinek

Znów zamknęłam oczy odwracając się na bok. – przecinek

-Co ty sobie wyobrażasz? – wrzasnął na mnie. – skoro wrzasnął, to dodatkowo jeszcze wykrzyknik

Jak tylko wyszli zaczęłam się głośno śmiać. – przecinek

Brawo Eveline jesteś cudowna! – przecinki po obu stronach imienia

Gdy wiedziałam już, że wyszli z domu zeszłam na dół posprzątać kuchnie, bo wiedziałam, że będzie tam bałagan gorszy niż przeszedłby tam huragan Katarina. – przecinek; kuchnię

Postanowiłam zemścić się na blondynie, więc do brudnych spodni wrzuciłam jeszcze białe koszule na pewno się zabarwią. – przecinek

-Żegnaj biały kolorze. – pomyślałam. – przecinek; bez kropki

Pech chciał, że zostawiłam ziemniaki na gazie i zapomniałam sobie o nich a te się spaliły. – przecinek

Ściągnęłam garczek z kuchenki i postawiłam go na blacie. – garnek

-Laluś jak jesteś taki mądry to sam sobie ugotuj. – odszczekałam mu. – przecinki; brak kropki

Każdemu się może zdarzyć pacanie. – rzuciłam ściereczką i wyszłam stamtąd do swojego pokoju. – przecinek; wielka litera

Muszę się położyć, bo nienajlepiej się czuje. – czuję

Weszłam do pokoju zamykając drzwi na klucz. – przecinek

Śpiewałam nie zważając na to czy ktoś chce ze mną porozmawiać. – przecinki

– Co zrobiłaś z moimi ubraniami. – na końcu znak zapytania, nie kropka

Rozdział 7

Chłopak dalej stał pod drzwiami i czekał aż łaskawie zostaną mu otworzone. – przecinek

Oparł się o nie myśląc, co zrobić przecież nie może tak być. - przecinki

Nie puszcze jej tego płazem. – pomyślał. – puszczę; bez kropki

Oduczysz się dokuczania innym zaczniesz doceniać spokój panno gorsza niż Denis rozrabiaka. – przecinki

Odprawiasz modły przed jej pokojem o miłość? – skomentował Vincent przechodząc koło niego. – przecinek

-Czego!? – wrzasnął otwierając drzwi. - ?!, najpierw bohater zadaje pytanie, później nadaje zdaniu brzmienia rozkazu, dlatego zawsze w tej kolejności; przecinek

-Odwal się ode mnie łaskawie ok.? – spojrzał na niego takim spojrzeniem, że chłopak się wycofał z dalszych żartów. – Odwal się ode mnie łaskawie, ok? – Spojrzał na niego tak, że chłopak się wycofał z dalszych żartów.

 – Bez odbioru. – znów wszedł do swojego pokoju i trzasnął drzwiami tak mocno, że wszystkie obrazy, które wisiały zachwiały się jakby zaraz miały spaść. – bez kropki; przecinek

Przekręciłam klucz w drzwiach. Otworzyłam drzwi, a chłopak upadł na podłogę uderzając głową. – powtórzenie, przecinek

-Mogłaś powiedzieć, że otwierasz! – trzymał się głowy, gdy stanął przede mną i popatrzył mi w oczy. – Trzymał się za głowę

-Jasnowidzem nie jestem i nie wiedziałam, że sobie siedzisz oparty o moje drzwi od mojego pokoju Panie Rozwścieczony. – wykrzyczałam zaznaczając dość mocno słowa moje i mojego. Zaczynając tym samym tą nudną wymianę zdań. – Jasnowidzem nie jestem i nie wiedziałam, że siedzisz oparty o drzwi od mojego pokoju, Panie Rozwścieczony – wykrzyczałam, zaznaczając dość mocno słowo mojego, zaczynając tym samym tę nudną wymianę zdań.

-Co to jest? – podniósł do góry rękę pokazując mi koszulki. – wielka litera; przecinek

-No koszulki. – przecinek

-Naprawdę? – wzruszyłam ramionami. – Są granatowe nie widzisz? – wielka litera; przecinek

-Coś ty z nimi zrobiła!? – wrzasnął na mnie. - ?!

-Widać, jaka z ciebie „dobra” pomoc domowa. – zaakcentował dość wyraźnie trzy ostatnie słowa. – wystarczy kursywa, cudzysłów w dialogach zazwyczaj nie jest stosowany; bez kropki

-Jak to było zaraz niech sobie przypomnę. – umilkłam myśląc. – przecinki; bez kropki

– Chris może mi przypomnisz, pamiętasz może? – spojrzał na mnie z wielkimi oczyma jak spodki. – przecinek; wielka litera; spojrzał na mnie oczami wielkimi jak spodki

-Spójrz. Na to Laluś. – poprosiłam go. – Spójrz na to, Laluś – poprosiłam go.

-To, dlaczego ona jedzie z nami do Niemiec? – niepotrzebne

Przecież jest sprzątaczką tam znajdziemy inną. – nie przestawałam. – przecinek; bez kropki

-Gdzie znajdziemy drugą taką, a po drugie wiesz, co postanowił Mark, długo nią nie pobędzie. – powtórzenie

Przecież, co mógł powiedzieć, nie spodziewał się tego, że ja to słyszałam. – bez tego

Wgięło go totalnie teraz, co powiedziałam i jestem ciekawa, co mi odpowie. – Osłupiał totalnie pod wpływem moich słów i ciekawa byłam, co odpowie.

Po prostu… - przerwałam mu. [enter] -Po prosu jest ci głupio i nie masz dobrych argumentów, aby się bronić. – objaśniłam mu jak ja to widzę. – Po prostu… - przerwałam mu: [enter] -Po prosu jest ci głupio i nie masz dobrych argumentów, aby się bronić – objaśniłam, jak ja to widzę.

Podniósł głowę do góry patrząc mi w oczy. – podniósł głowę, patrząc

-Dlatego ja cię nie przeproszę za to, że zniszczyłam twoje koszulki. – chłopak spojrzał na mnie jakby zaraz miał mnie zabić. – wielka litera; przecinek

-Gdyby to była zemsta uwierz mi pakowałbyś właśnie swoje manatki. – skłamałam. – zemsta, uwierz mi, pakowałbyś; bez kropki

-Nie wierzę! – podszedł do mnie bliżej łapiąc za rękę. – wielka litera, przecinek

Podobam ci się to widać. – przecinek

-Kłócą się nie słyszysz? – przecinek

-Sorry Laluś, ale nie jesteś w moim typie. – oznajmiłam mu z rozkoszą. – przecinek; bez kropki

-Upadła na głowę. – wrzasnął brunet odsuwając się od drzwi. – Wykrzyknik; przecinek

– Idę stąd! – chłopak wszedł do swojego pokoju nie zważając już na docinki kolegów. – wielka litera; przecinek

-Sprawdźmy. – chłopak podszedł do mnie a ja czułam jego oddech na mojej szyi. – wielka litera; przecinek

Wiem, że zaraz dojdzie do czegoś, co nie może się zdarzyć. – wiedziałam

Rzucił koszulki w kąt i objął mnie w pasie przyciągając do siebie. – przecinek

Swoją rękę położył na moim policzku i podniósł moją głowę tak abym widziała jego oczy. – przecinek

Poczułam jak jego usta delikatnie dotykają moich. – przecinek

Chris znów do mnie podszedł i zaczął mnie całować. – przed chwilą ją trzymał, więc ponowne podejście nie wchodzi w grę

Jednym sprawnym ruchem uderzyłam go w prawy bok a on momentalnie złapał się za uderzone miejsce. – przecinek; powtórzenie

Eveline nie oszukuj samej siebie. – przecinek

Miarka się przebrała wymuskany debilu ty mi dyktować warunków nie będziesz! – przebrała, wymuskany debilu, ty

-Daruj sobie. – podniosłam tak wysoko głos jak tylko mogłam. – bez kropki; przecinek

-Od, kiedy ty masz zasady? – wyśmiał to. – bez przecinka

1/15

Dodatki

O, w końcu dowiem się czegoś o bohaterach. Ale po kolei.

Bohaterowie – teraz przynajmniej wiem, kto to kto. Brakuje jedynie Vincenta z tych „głównych” (wnioskuję, że to on ma dredy). Informacje są krótkie i zwięzłe, mogą być. Usuń jedynie kropki na końcu każdej linijki i popraw przy Carlu brąz na brązowe przy oczach i włosach, by miał tak jak Eveline. Zdjęcia radziłabym przerobić na ten sam wymiar, bo Eveline i Chris różnią się od reszty, szczególnie ona. Z informacji na końcu się uśmiałam, jeżeli nie zaczniesz kreować bohaterów, to nikt nic nie wywnioskuje i nawet bujna wyobraźnia mu nie pomoże.

Rozdziały- tutaj znalazł się czas i miejsce akcji, które powinny być podane w treści. Ogólnie zakładka w porządku, tylko też skasuj te wszystkie kropki.

2,5/5

BONUS

Nie.

0 punktów

Ilość punktów: 24,5/85

Ocena: POŻARTY PRZEZ TYGRYSY